Verkeerspolitie

Op een zaterdagmorgen moest ik vroeg op pad om een motormaaier te laten reparen ergens in het oude centrum van Addis. Nu heeft Addis nog, net als bij ons vroeger, gildestraten. In één straat vind je vaak tien of meer van dezelfde soort winkels. Makkelijk aan de ene kant, je gaat naar degene die je gelijk kan helpen. Lastig aan de andere kant, er is maar één straat waar ze je kunnen helpen. Maar we vonden de goede straat! De grasmaaier werd uitgeladen en ik ging op zoek naar een parkeerplek. Dat viel niet mee. Genoeg advies, maar de plekken waren te krap en ik kreeg het warmer en warmer. Maar gelukkig aan het eind van de straat vond ik een plekje. Ik liep terug naar de plek waar ze de grasmaaier al opengemaakt hadden. We moesten alleen nog even onderhandelen over de prijs, ook al een lastige klus. Ineens kwam er een jongen naar ons toe rennen: “Madame, madame, police!”. Hij wees naar mijn auto.

Inderdaad daar stond een politieman, hij had mijn nummerplaat losgeschroefd! Dat was schrikken! Ik zag me al op zoek naar het politiebureau in dat drukke deel van de stad om mijn nummerplaat terug te krijgen. In mijn beste Amhaars bood ik mijn verontschuldigingen aan en ik vertelde hem hoe moeilijk het was geweest een plekje te vinden. Hij wees me op het bord een eind terug. Ja ik ken het wel, verboden te parkeren, maar ik had het niet gezien! En er stonden ook andere auto’s. Hij had al meer nummerborden in zijn hand. Hij vroeg naar mijn rijbewijs, dat kon ik gelukkig tonen. Met een grom verscheurde hij het papiertje en gaf de nummerplaat terug. Oef… dat was op het nippertje. Onverdiend vrijgesteld, maar wat een opluchting!

Toch blijft het lastig in Addis: verkeersborden en verkeerslichten worden heel vaak niet gerespecteerd. En meestal zegt niemand er wat van. Op weg naar huis rijd ik altijd door een straat waar een bord staat met éénrichtingsverkeer. Maar alle auto’s rijden erin. Na de ervaring van die morgen besloot ik nu toch maar even om te rijden. Wat schetst mijn verbazing? Ook daar stond een bord met éénrichtingsverkeer!

Janet van Middendorp

 

 

 

 

 

Geluiden in de nacht

Als je op vakantie gaat of ergens nieuw komt moet je altijd wennen aan de geluiden om je heen. Vooral ’s nachts kun je zomaar wakker worden van verkeer, gezoem, getik, geblaf of vechtende katten. In mijn huis in Addis hoor ik dat allemaal. Veel geluiden wennen na een poosje. Je hoort ze als je wakker bent, maar je wordt er niet meer wakker van.
In Ethiopië hoor je midden in de nacht op veel plaatsen ook de oproep tot gebed van de moskee. En veel vaker, en meestal ook luider en langer, de priester van de Orthodoxe kerk die zingt en preekt over de daken. Vaak een paar kilometer verder nog te horen.

Op onze gebedskring werd er in de opening ook een keer aandacht aan besteed. Waar komt deze traditie toch vandaan? We lazen Handelingen 16: 25 waar Paulus en Silas zingen in de nacht. Ja, we kunnen zingen in de nacht, maar moet het dan zo luid? Iedereen hier vindt het heel gewoon. De Ethiopiërs zijn het gewend. Het zijn de buitenlanders die er vragen bij stellen. Moet het echt zo luid? Toch went ook dat. Ik word er niet meer wakker van. Gelukkig woon ik ook niet net naast een Orthodoxe kerk.
Ik moet ook denken aan de klachten van mensen in Nederland, omdat de klokken op zondagmorgen voor tien uur luiden. Kom naar Addis en je leert dat alles relatief is, het kan erger!

Janet van Middendorp